System.Windows.Forms.Label, Text: 
به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، پس از رحلت پیامبر اعظم صلی‌الله علیه و آله، یکی از شوم‌ترین و سرنوشت‌سازترین رخدادهای تاریخ اسلام رقم خورد. جامعه‌ای که هنوز پیکر پاک رسول خدا صلی الله علیه و آله را بر زمین گزارده، اشک بر دیدگان داشت، ناگاه درگیر جدالی پنهان بر سر مسئله خلافت شد. در واپسین ساعاتِ سوگ و حیرت امت، جمعی از انصار و مهاجران در شورای سقیفه گرد آمدند تا برای جانشینی پیامبر تصمیم گیرند؛ تصمیمی که نه تنها با وصایای صریح رسول خدا صلی الله علیه و آله در غدیر خم سازگار نبود، بلکه سرآغاز شکاف عمیقی شد که امت اسلامی را تا قرون متمادی از سرچشمه ولایت علوی دور ساخت.
بنابر روایت تسنیم، در همان ایام، فاطمه زهرا سلام‌الله علیها که از نظر معرفت و محبت، نزدیک‌ترین انسان به رسول خدا و امیرالمؤمنین علیه‌السلام بود ـ با روشنیِ بصیرت خویش، از انحراف مسیر امت خبر داد. ایشان در خطبه‌های روشنگرانه و مواضع استوار خویش، مردم را به بازگشت به ولایت علی علیه‌السلام فراخواند و هشدار داد که دوری از این مسیر، امت را از هدایت ربانی محروم خواهد کرد. سخنان و اعتراضات بانوی وحی، نه از خشم دنیوی، بلکه از درد گسستن پیوند الهی میان نبوت و امامت بود؛ پیوندی که اگر پاس داشته می‌شد، امت اسلام به بلندای معرفت، عدالت و نور الهی می‌رسید.
رهبر معظم انقلاب در این باره می‌فرماید:
«اگر آن روز امت اسلامی، نصب پیغمبر را درست و با معنای حقیقیِ خودش درک می‌کردند و تحویل می‌گرفتند و دنبال علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام راه می‌افتادند و این تربیت نبوی استمرار پیدا می‌کرد. و بعد از امیرالمؤمنین هم انسان‌های معصوم و بدون خطا، نسل‌های بشری را مثل خود پیغمبر، پی‌درپی زیر تربیت الهیِ خودشان قرار می‌دادند، بشریت خیلی زود به آن نقطه‌ای می‌رسید که هنوز به آن نقطه نرسیده است؛ علم و فکر بشری پیشرفت می‌کرد؛ درجات روحی انسانها بالا می‌رفت؛ صلح و صفا در بین انسانها برقرار می‌شد و ظلم و جور و ناامنی و تبعیض و بی‌عدالتی از بین مردم رخت برمی‌بست. این‌که فاطمه‌ی زهرا سلام‌الله علیها که در آن زمان عارف‌ترین انسانها به مقام پیغمبر و امیرالمؤمنین بود – فرمود اگر دنبال علی راه می‌افتادید، شما را به چنین سرمنزلی هدایت می‌کرد و از چنین راهی می‌برد، به همین خاطر است؛ ولی بشر زیاد اشتباه می‌کند.
این سخنان رهبر معظم انقلاب مستند به یکی از سخنرانی‌های حضرت زهرا سلام الله علیها در بین زنان مدینه است. در بخشی از این سخنان فرمودند:
«به خدا سوگند [اگر امر خلافت با او بود] هر گاه مردم از جاده حق منحرف می‌شدند و از پذیرش دلیل روشن سرباز می‌زدند، آنها را با نرمی و ملایمت به سوی منزل مقصود سِیر می‌داد، سِیری که هرگز آزار دهنده نبود، نه مرکب ناتوان می‌شد و نه راکب خسته و ملول و سرانجام آنها را به سرچشمه آب زلال و گوارا وارد می‌کرد، نهری که دو طرفش مملو از آب بود، آبی که هرگز ناصاف نمی‌شد؛ سپس آنها را پس از سیرابی کامل باز می گرداند و سرانجام او را در پنهان و آشکار خیرخواه خود می یافتند؛ تَاللهِ لَوْ مالُوا عَنِ الْمَحَجَّةِ اللاّئِحَةِ، وَ زالُوا عَنْ قَبُولِ الْحُجَّةِ الْواضِحَةِ، لَرَدَّهُمْ اِلَیْها، وَ حَمَلَهُمْ عَلَیْها، وَ لَسارَ بِهِمْ سَیْراً سُجُحاً، لا یَکْلُمُ خُشاشُهُ، وَ لا یَکِلُّ سائِرُهُ وَ لا یَمِلُّ راکِبُهُ.وَ لاَوْرَدَهُمْ مَنْهَلا نَمِیراً صافِیاً رَوِیّاً تَطْفَحُ ضَفَتاهُ وَ لا یَتَزَنَّقُ جانِباهُ، وَ لأَصْدَرَهُمْ بِطاناً وَ نَصَحَ لَهُمْ سِرّاً وَ اِعْلاناً.
او هرگز از دنیا بهره نمی گرفت، و از آن سودی جز سیراب کردن تشنه کامان و سیر نمودن گرسنگان نداشت. و در این جا دنیا پرست از زاهد، و راستگو از دروغگو، برای همه آنها روشن می‌شد.
در اینجا حضرت زهرا(س) با استناد به آیه‌ای فرمودند «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَکَات مِّنَ السَّمَاءِ وَ الاَرْضِ وَ لَکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ؛ و اگر اهل شهرها و آبادی‌ها ایمان می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، برکات آسمان و زمین را بر آنها می‌گشودیم، ولی [آنها حق را] تکذیب کردند و ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم». (سوره اعراف، ایه 96) ؛ وَ لَمْ یَکُنْ یَتَحَلّی مِنَ الدُّنْیا بِطائِل، وَ لا یَحْظی مِنْها بِنائِل، غَیْرَ رَیِّ النّاهِلِ وَ شَبْعَةِ الْکافِلِ، وَ لَبانَ لَهُمُ الزّاهِدُ مِنَ الرّاغِبِ، وَ الصّادِقُ مِنَ الْکاذِبِ. «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَی آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَیْهِمْ بَرَکَات مِّنَ السَّمَاءِ وَ الاَرْضِ وَ لَکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ».
سپس حضرت زهرا سلام الله علیها خبر از آینده‌ی تاریک امت داده، فرمودند:
«وای بر آنان؛ آیا کسی که به سوی حق راهنمایی می‌کند، سزاوارتر است که از او پیروی شود، یا کسی که خود نیازمند هدایت است؟ شما را چه شده است؟ چگونه قضاوت می‌کنید؟ سوگند به جانم، این (شجره باطل) بارور شده است؛ پس فرصت دهید تا زمانش برسد و محصول دهد، آنگاه از آن، خون تازه و زهر نابودکننده‌ای به اندازه پُر کردن یک کاسه بزرگ بدوشید. در آن لحظه، اهل باطل (غاصبان حق) زیان خواهند دید و هر آنچه گذشتگان بنا نهادند، بر باد خواهد رفت. پس از دنیای زودگذر خود دست بکشید و در برابر فتنه‌ای که بالا می‌گیرد، آرام بگیرید؛ و بشارت باد بر شما شمشیر بُرّان، تاخت و تاز ستمگری بی‌رحم، آشوب فراگیر و خودکامگی ظالمانه‌ای که دارایی‌تان را ناچیز و جمعتان را نابود خواهد کرد. پس حسرت بر شما! و چگونه می‌توانید نجات یابید در حالی که حقیقت بر شما پنهان شده است؟ آیا ما شما را به چیزی مجبور کنیم که خودتان از آن بیزارید؟»
این بخش از سخنان، تصویری بی‌بدیل از سیره حکومتی امیرالمؤمنین علیه‌السلام ترسیم می‌کند که اگر زمام امور به دست ایشان بود، امت بر صراط مستقیم الهی باقی می‌ماند. حضرت از استعاره‌هایی استفاده می‌برند که عظمت و شفقتِ هدایتِ علوی را نشان می‌دهد:
* سِیر سُجُح (راه هموار و بدون مانع): اشاره به حکومتی که مبتنی بر حق محض است و نیازی به زور یا آزار ندارد. این سیر، برخلاف مسیر سقیفه که با انحراف و نزاع همراه بود، نرم، روان و بدون هیچ گونه خار و خاشاکی است.
* منهل نَمِیر (چشمه آب زلال و گوارا): این استعاره، قلبِ معارف و احکام الهی است که از طریق ولایت جاری می‌شود. آبی که «دو طرفش مملو است» و «هرگز ناصاف نمی‌شود»، نماد ثبات، خلوص و بی‌نقص بودن معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام است که هیچ‌گاه آلوده به شبهه و تحریف نمی‌شود.
* (بازگرداندن در حالی که سیراب شده‌اند): نتیجه‌ی این هدایت، رسیدن به کمال و اشباع کامل معنوی است؛ امت پس از سیراب شدن از چشمه ولایت، در اوج رضایت و اطمینان بازگردانده می‌شدند.
نصیحت سِرّاً و علناً: نشان از صداقت مطلق و نفی هرگونه نفاق در رهبری علوی است؛ رهبری که در آشکار و نهان خیرخواه امت بود.
حضرت در ادامه، این کمالِ هدایت را با زهد محض رهبر حقیقی پیوند می‌زنند. او (علی علیه‌السلام) هرگز از دنیا بهره‌ای نمی‌خواست، جز رفع نیاز اساسی دیگران: «سیراب کردن تشنه کامان و سیر نمودن گرسنگان». این سیره، بزرگ‌ترین معیار تمایز حق از باطل در هر عصری است. زاهد واقعی که تنها هدفش اصلاح و هدایت است، از دنیاپرست که هدفش کسب سود است، کاملاً متمایز می‌شود و این تمایز، بر همه آشکار می‌شد.
اما آیه‌ای که حضرت زهرا سلام الله علیها به آن اشاره کردند (سوره اعراف، ایه 96) گویای آنست که علت اصلی انحراف امت از مسیر هدایت، نه فقدان راه، بلکه «تکذیب» و «عدم تقوا» بود. فاطمه‌ی اطهر سلام الله علیها اثبات می‌کند که خداوند متعال، برکات آسمان و زمین را برای هر جامعه‌ای مهیا کرده است، به شرط ایمان و تقوا. امت با تکذیب اولی‌الامر و روی گرداندن از مسیر روشن‌شده توسط پیامبر اسلام و امیر مؤمنان، خودشان زمینه را برای مجازات الهی فراهم آوردند و سقیفه، تنها نمود بیرونی این تکذیب و انحراف درونی بود.
این انحراف بنیادین که از لحظه سقیفه آغاز شد، ریشه‌های خود را در طول تاریخ تمدن اسلامی دواند و به جای یکپارچگی در زیر پرچم ولایت، منجر به پیدایش فرقه‌ها و نحله‌های متعددی شد که هر کدام با قرائت‌های متفاوت از دین، شکاف‌های عمیق اعتقادی و عملی در پیکر امت ایجاد کردند. این تفرقه، میوه‌ی تلخ کنار گذاشتن «حجت واضحه» و دوری از معیار عدل الهی بود که حضرت زهرا به آن اشاره فرمودند.
در تاریخ معاصر، این انحرافات با ظهور گروه‌های تفکیری و افراطی، چهره‌ای خطرناک‌تر به خود گرفت. این گروه‌ها که اغلب ریشه در فهم‌های ناقص یا تحریف‌شده از متون دینی دارند، نه تنها نتوانستند برکات آسمان و زمین را به ارمغان آورند، بلکه با تکفیر یکدیگر و ایجاد خشونت‌های فرقه‌ای، نمونه‌ی عینی همان عذاب الهی بودند که حضرت به دلیل «تکذیب» امت، وقوع آن را پیش‌بینی کردند. از این رو، بازگشت به سیره و کلام فاطمی و تمسک به محوریت ولایت علوی، تنها راه ترمیم این شکاف‌ها و دستیابی به آن «برکات سماواتی و ارضی» است که توسط خداوند نوید داده شده بود.